2000 оны эхэн үеэр театрын тайзнаа хамгийн их шуугиан тарьсан "Би эрчүүдийг хүснэ" , "Шөнө дундын бүжиг", "Дурлал яг үлгэр шиг бас үхэл шиг" , "Стриптиз блиюз", "Нэг л уучил", "Тэмүжин", "Жамуха" зэрэг драмын жүжгүүд, "Чингис хаан" рок- дуурь, "Зун орсон цас", "Найрын ширээний ууц", мюзикл, "Үлэмжийн чанар" дуулалт жүжгүүдийн найруулагч, мөнхийн хэвлэл мэдээллээс зугтаагч Наваанжанцангийн Болдыг сэтгүүлийнхээ хойморт урилаа. Анхандаа ихээхэн дурамжхан байснаа сэтгүүлийн нэрийг хэдэнтээ асууснаа зөвшөөрөв. Ингэж нэг бид хоёр ярилцаж эхлэв.
-Сайхан өвөлжих гэж байна. Монгол тооллоор чинь 12-р сарын 22-ноос өвлийн улирал эхэлдэг шүү дээ. Өвлийн бэлтгэлээ сайн хангасан. Дэлхийн цаг агаар хүмүүн биднийг дагаад хувьсан оөрчлөгдөөд учир нь олдохгүй болж. Бид өөрсдөө их ааш аягтай амьдраад ч байгаа юм уу.
-Миний хүмүүст хэлдэг ийм үг байдаг юм. "Магад би зуун жил хөдөлмөрлөж мартагдсан ганц өдөр нь мөнх амрана" гэж, Бид чинь газар дэлхийд тун багахан хугацаагаар ирсэн юм чинь ажиллахгүй юу хийхсэн билээ дээ. Тэгээд ч хамгийн дуртай ажлаа хийж байхад үүнээс илүү аз жаргал гэж хаана байхав. Хэвлэл мэдээллийн хувьд хийх ёстой зүйлээ хийж байхад юугаа ярихсан билээ. Одоо цагт бүгд л хэвлэлийн баатар болохыг мөрөөддөг болж, шал утгагүй юм.
-Үгүй, үгүй, би Киевийн театр урлагийн дээд сургуулийг төгссөн. Нөгөө. алдарт "Арслан" Г. Доржсамбуу , Б. Баатар найруулагч нарын төгссөн сургууль. Миний багш нар чинь жинхэнэ урлагийн бурхад байлаа. Киевийн дуурь,оперетта, драмын театрын хамгийн алдартай найруулагчид байсан.
-Драмаас гаргасан шалтгааныг өнөөгийн театрын удирдлагууд сайн тайлбарлана байх. Би бодохдоо үзэл бодол нийлсэнгүй гэж ойлгодог. Чуулгын тухайд ах нь дэд захирлын албан хашдаг, хажуугаар нь найруулагчийн ажлаа хийдэг. Тод жишээ нь "Үлэмжийн чанар" дуулалт жүжиг. Манай чуулгад монголын хамгийн олон хөгжимчид, бүжигчид, дуучид байдаг. Бүгд залуучууд. Ямар гайхалтай эрч хүч, авьяас билиг энд ундарч байдаг гэж санана. Ийм хамт олны дунд амьдарч, бүтээл туурвилаа хийнэ гэдэг гайхамшиг биш гэж үү. Театраас гарчихвал найруулагч биш гэж хэн хэлсэн юм. Би насан туршдаа найруулагч шүү дээ, хаана ч уран бүтээлээ туурвиж болно.
-Дорнодын Театрт ажилласан миний 4 жил бол нэг намын үзэл суртлын эсрэг, хүнд сурталтай намын дарга нартай хийсэн уран бүтээлчийн тэмцлийн жилүүд байлаа. Намын дарга нарыг шүүмжилсний төлөө, намын сонин хэвлэлүүдэд бичигдэж, шоронд орж, / ердөө л уран бүтээлээ хамгаалсны төлөө шүү дээ/ эцэст нь 1989 оны 9 сард намын хорооны хурлаар театраас хөөгдөж байлаа.
-Тиймээ бидний хэсэг залуучууд Дорнодын ардчилсан хувьсгалын галыг асаагчид байлаа. Харамсалтай нь "Ардчилсан хувьсгал" ганцхан хотод болсон мэт түүх бичигдэх болж. Хотын анхдагчид бүх л гавъяаг өөрсдөө наах болж. Харин ч тэр үед хөдөө орон нутгийн олон түмнийг сэхээн сэнхрүүлэхэд маш их хэцүү байсан юм шүү. Бүгд айдастай амьдарч байсан. Хэрвээ тэр үед Дорнод, Ховд, Хөвсгөл гурван аймагт ардчилалын тулгын гурван чулуу болж бид босгоогүй бол ямар байх ч юм билээ, хэн мэдлээ!!!
-Үгүй, одоо тэд маань хаана явааг мэдэхгүй байна. Дараа үеийн залуус биднийг дурсах ч үгүй юм. Бодвол түүхийг өөрөөр бичсэн байлгүй. Болдогсон бол ерөнхийлөгч маань энэ гурван аймгийн хамгийн анхны хараацайнууд, удирдах зөвлөлийн гишүүдийг цуглуулж уулзаад халуун дотно яриа өрнүүлбэл хичнээн баярлахсан. Ганц, ганц байр өгсөн ч яахав дээ.
-Дүү минь, би чинь мөнхийн ганцхан мэргэжилтэй. Энэ бол найруулагч. Энэ л миний амьдрал , бас үхэл минь. За энэ улс төрийн яриагаа цэглэе.
-Монголчууд бид бор зүрхээрээ энэ 20 гаруй жил амьдарч байна. Сүүлийн үед дээдсүүд маань өнгөрсөн 20 жилээ жаахан буруу замаар явсан гэж ярих боллоо. Түмний төлөө төрд суучихаад юун сонин юм яриад байнаа гэж бодох болов. Хэний алдаа болж байна. Ард түмэн бидний алдаа гэж бодоод байгаа юм биш биз. Ёстой солиор гэж хэлнэ.

---