эмч нүүр буруулан, цонхоор харан зогслоо. Хүүхдийн чих  байхгүй байлаа. Хүүхдэд  үзлэг хийхэд сонсох чадвар нь  хэвийн, харин харагдах эрхтэн байхгүй гэж оношилжээ.  Түүнээс хойш он жил урсан  өнгөрч хүү нь том болон сургуульд  оров. Нэгэн өдөр  сургуулиасаа хар хурдаараа гүйж ирээд,  ээждээ наалдан гомдолтой нь аргагүй уйлав.

           Энэ бол амьдралдаа анх удаа гомдсон хэрэг бөгөөд "Нэг том  хүүхэд намайг эрэмдэг” гэсэн гэх нь тэр. Хүү ийм доромжлолыг  амссаар өсчээ. Хэдийгээр найз нөхөд нь түүнд сайн, өөрөө  сурлага сайтай байсан ч тэдэнтэй нөхөрлөдөггүй байв. Түүнд  ээж нь цаг үргэлж "Бусаддтай найзлаж нөхөрлө” гэж  өрөвдөн  хайрласан байдалтай хэлдэг байлаа. Хүүгийн аав эмчтэй  уулзан "Одоо ямар ч арга байхгvй юу?” гэж асуухад нь "Хос чих  олдвол шилжүүлэн сууулгаж болно” гэжээ. Тиймээс хүүгийнх  нь төлөө хоёр чихээ өгөх хvнийг эрж хайж эхлэв.

            Хоёр жил өнгөрсний дараа нэгэн өдөр аав нь "Хүү минь  чамд чихээ өгөх хvнийг аав ээж 2 нь оллоо. Харин хэн чихээ  өгснийг бүү асуу” гэж хэллээ. Мэс засал маш амжилттай болов.  Шинэ төрхтэй болсон залуу хүү нийгмийн амьдралд идэвхтэй  болж амжилтанд хvрчээ. Тун удалгvй гэрлэж, гадаад  харилцааны ажилтан болсон байна. Олон жил өнгөрсний хойно  хүү аав дээрээ очоод "Надад ийм их тус болсон хvнийг хэлж  өгөөч. Би өдий хүртэл тэр хүний төлөө юу ч хийсэнгүй…” гэж  гуйв. "Чи тэр хүний төлөө юу ч хийж чадахгүй. Одоохондоо чамд  хэлэхгүй” гэж аав нь хариуллаа. Энэ нууцыг олон жилийн турш  тайлж чадсангvй. Гэтэл хүүгийн амьдралд гунигт явдал  тохиолдов…
           
           Ээжийнхээ шарилын дэргэд аавынхаа хамт зогсож байв.  Аав нь гараа аажмаар явуулан ээжийнх нь хүрэн улаан үсийг  ярахад түүний 2 чих байсангүй. "Ээж нь үсээ тайруулах  шаардлагагүй болсон учраас баяртай байсан юм. Тэгээд ч  түүнийг муухай гэж хэн ч хэлээгvй, тийм биз дээ?” гэж аяархан  шивнэлээ. Хүний амьдралд гоо үзэсгэлэн гэдэг гаднах төрх  байдалд биш, харин дотоод зүрх сэтгэлд оршдог юм.